İmâmeyi Yaktı Ateş !

(Öyle dururken hiç yorulunur mu? Tabiî… Eğer, yaratılış amacına uygun bir işte çalıştırılmazsa, yorulur yaratılmış olan… Bir kumaş, bir sebze, bir koyun, bir insan… Hepsi için aynı durum söz konusudur. Varlık, aslına dönmek ister. Aslına dönmek, ne için yaratıldığını hissetmekle başlar, ölümle kemâl bulur.)

Keyifsizce dururken, yanındakine gözü ilişti. O da farklı bir durumda değildi. Etrafa yaydığı nâhoş kokusu, kiri-pisi ve nicedir beklemekte olmasıyla, kendisine ne kadar da benziyordu. “Laf atsam” diye düşündü, vazgeçti. “Canı sıkkındır mutlaka, belki de konuşmak bile istemez.” diye geçirdi içinden… Bu sırada, hiç beklemediği bir şekilde, onun kendisiyle konuşmaya başladığını görüp şaşırdı. Aralarında şöyle bir konuşma başladı:

“–İki söz etsen, diline mi yapışır? Sohbetine de doyum olmuyor yani. Tamam, pek çekici değilim, ama ne yapalım, arada böyle oluyor işte… Eğer selâm vermeyişin bundansa, bil ki, sen de benden daha iyi görünmüyorsun.”

“–İyi ki de söyledin!..” dedi bizimki… “Sanki ben bilmiyorum, ne hâlde olduğumu! Yüzüme vurmasan, karnın mı ağrıyacaktı?!”

“–Yâhu yok, ondan değil, hani, rahat ol, «ha sen, ha ben» demeye getirdim kendimce… Hani, «Çekinme, konuş işte, şurada yok ki birbirimizden farkımız!..» demek istedim.”

“–O kadar canım sıkkın ki, iltifat da etsen, küfür sanırım!”

“–Ben de bir arkadaşa o kadar muhtacım ki, sövsen, selâm verdin sayarım…”

“–Kafam bozuk! Sana bakışım sû-i zanladır! Benden arkadaş olmaz!”

“–Benimse gönlüm sana meyyâl… Sana bakışım, hüsn-i zanladır. Sensiz olmaz…”

“–Berbat kokuyorum! Pisim! Çirkinim! Yüzüm gözüm pasak içinde!”

“–Ee, «Körler sağırlar, birbirini ağırlar.» demişler. Sen gibi zaten, benim hâlim ve biçimim de…”